Al een tijdje ben ik er niet echt aan toegekomen om mijn ‘normale’ dagelijkse verhaaltjes te schrijven.
Niet aan toegekomen klinkt misschien alsof ik het veel te druk had. Nou dat was het niet hoor, haha! Ik lig nog steeds het grootste deel van de dag op mijn bedje. Het schrijven ging alleen niet erg vanzelf, dus dan laat ik t maar zitten.
Verder gaat het echt wel super goed vooruit. Ik kan al wel lange wandelingen maken van ongeveer 3 kwartier. Dinsdag met Rachel hier in het dorp gelopen en vrijdag met Lara en Thirza in de Mariënwaard. Al moet ik dan de volgende dag nog wel echt bijkomen.
Ook eet ik gewoon elke dag beneden. Ik kan douchen wanneer ik wil, omdat het me niet meer zo achterlijk veel energie kost. En ik kook zelf weer vaker en we zijn zelfs al weer een keer uit eten geweest. Lenthe heeft hier van het weekend ook geslapen en daar zijn we mee gaan lunchen. Dus qua conditie gaat het echt super! Niks te klagen.
Het mentale deel laat daarentegen wel wat te wensen over… Ik heb vaker last van down momenten. Dat komt door de vermoeidheid, maar ook omdat het sinds de immuuntherapie 1 lopende band is van klachten en elke keer weer wat nieuws. En dat word me op sommige dagen even teveel.
Zo ook gisteravond.. Afgelopen week was ik volgelopen met vocht en maarliefst 7 kilo aangekomen in een paar dagen. Bijwerking van de nieuwe behandeling… Daarvoor kreeg ik plaspillen. Probleem na een paar dagen weer opgelost.
Een andere bijwerking van diezelfde behandeling is diarree.. Heel fijn! Sowieso al niet natuurlijk, maar met name omdat mijn alternatieve kuur voornamelijk bestaat uit zetpillen en die moeten toch binnen blijven.
Nou… Je snapt het al… Probeer diarree maar eens op te houden = buikkramp. Maar ik moet wel voor in ieder geval een paar uur…
En als klap op de vuurpijl werd ik gisteravond ook weer ongesteld, wat tegenwoordig elke 2 weken is…. Tel daarbij op dat het nu al 10 weken lang elke dag wel wat is.. En je hebt weer een mentale inzinking voor de verandering 
Dus het was weer even flink huilen, boos worden en schelden dat het allemaal zo oneerlijk is. En waarom alleen kanker en de wetenschap dat je dood kan gaan niet genoeg is…
Nou, daar had Eli natuurlijk ook geen antwoord op. Logisch.
En toen zijn we dus maar gaan slapen.
Vandaag voel ik de naweeën daarvan. Want zit nog steeds niet optimaal in mijn vel.
Zoals elke dag probeer ik er wel wat van te maken en positief te denken. Maar in mijn hoofd sluiert toch nog een wolkje negativiteit dat graag voor de zon gaat drijven.. En als je dan weer met je 17 pillen in je hand zit vraag je je toch af of dit allemaal nog stopt en goedkomt…
Die vraag zal een vraag blijven voorlopig. Dus we moeten m maar niet te vaak stellen… Dat is denk ik voor nu de beste oplossing.
Vandaag staat er weinig op de planning. Alleen vanavond bij mijn schoonvader eten, lekker erwtensoep. Morgen weer naar het ziekenhuis. Dus dan zal ik wel weer een stukje schrijven denk ik.
Fijne maandag iedereen 
