Goedemorgen allemaal,
Daar ben ik weer. Ik weet niet of ik elke dag een verhaaltje schrijf. Dat is mijn doel ook niet. Ik schrijf het puur voor mezelf, zodat ik nog eens terug kan lezen, en ter informatie.
De insteek was om overzichtelijk de feiten te plaatsen en zo dus in één keer iedereen van informatie te voorzien.
Maar ik merk wel dat het schrijven me goed doet. Het geeft me rust, overzicht, ik kan mijn gevoel er in kwijt, en laatste dagen hoor ik van steeds meer mensen dat ze nog een soort van op mijn verhaaltje ‘wachten’ ook. Dus nou, alle vliegen in 1 klap denk ik dan maar!
Wel wil ik even benoemen dat het niet verplicht is het te lezen, me te volgen, te reageren of wat dan ook. Ik kan me voorstellen dat elke dag een reactie geven of elke dag geconfronteerd worden met iemand anders zijn ellende soms ook even niet is wat je wil.
Maar dit is echt voor mij zelf
en voor mij werkt dit…. Van iemand anders verwacht ik niks 
alleen dat diegene ook doet wat voor hem/haar het beste is.
Ik probeer alles zo open en eerlijk neer te zetten. Met foto’s en al… Waarom? Omdat ik vind dat ook deze kant van het ziek zijn gezien mag worden.
De wereld, en met name Nederland gaat al zo hard. Iedereen wordt geleefd en het moet allemaal groter, beter, duurder en mooier. En daar heb ik zelf net zo hard aan mee gedaan. Tot ik ziek werd, en dan besef je dat je daar allemaal niks aan hebt!
Dus mensen, probeer ook zoveel mogelijk te genieten van kleine dingen. Nog meer dan je nu al doet. Want dat doe je echt nooit teveel!
Vanmorgen kreeg ik van mijn tante Thirza de Groot de link van een nummer. Met deze tekst erbij;
Liedje voor jou, zou het zo voor je kunnen zingen. Zo mooi en zo van toepassing op jou 
Soldier ben je 
We’ll sing your song together!
Tranen met tuiten heb ik gehuild. Heerlijk!! Even ontladen. Want wat was afgelopen week toch zwaar! De tekst past als een glazen muiltje!
In zulke tijden gieren alle emoties toch al van links naar rechts en van voor naar achter door je lijf. Maar je krijgt gewoon geen tijd om ze even netjes op een rijtje te zetten.
Vanaf het moment dat je een zware diagnose krijgt wordt je in een stroomversnelling gezet en geleefd.
Ik heb dan het geluk dat ik door mijn opleiding een beetje meer weet dan mensen die geen medische opleiding hebben gehad. En daardoor ook sommige dingen al herken, aan zie komen of zelf voor kan stellen. Maar alsnog blijft het een rollercoaster die maar niet stopt ook al trek je aan de handrem.
De nacht ben ik redelijk doorgekomen. Maar gisteravond had ik het echt moeilijk. Ik lag lekker bij Eli in zijn armen toen het besef echt even binnen kwam;
Mijn behandelingen zijn gestaakt…. Tot eind november doen ze niks. Alleen controleren..
Ze hebben me nadat ik de diagnose kreeg gezegd als ik niks zou doen, dat ik dan ongeveer 3/4 maanden zou hebben. Dat is een beetje uitgerekt gezien tot eind van het jaar….. En dan zou ik nu ineens tot eind november moeten wachten met niks….. Wachten tot ik langzaam dood ga!
Nou, dat vloog me echt zó naar mijn keel. Met name omdat na de laatste scan (36 dagen na de eerste) wel duidelijk is dat het echt heel agressief en snelgroeiend is.
Uiteraard deel ik die gezellige gedachte dan met Eli, die helemaal gelijk een acute maagkanteling krijgt. Hij heeft het ook enorm zwaar ook al houd hij zich groot. En hij kan zo weinig, anders dan er voor me zijn. Wat hij overigens geweldig doet 
Hij is de beste!
Uiteraard ben ik niet van plan om te wachten tot ik langzaam dood ga. Elke dag pluis ik onderzoeken uit over alternatieve therapieën, bewezen therapieën, etc. In Australië, Amerika, overal. Want ik zal dit hoe dan ook overleven!
Sommige van jullie zijn al op de hoogte van de alternatieve behandeling die ik er bij doe, veel nog niet. Voor nu ligt ook deze behandeling even stil, tot ik weer wat hersteld ben. En hierover zal ik dan later nog wel eens iets plaatsen, als ik daadwerkelijk meer kan vertellen.
Verder hou ik het vandaag erg rustig. Ik rommel wat aan. Zorg dat ik gezond eet en drink. Probeer elke dag stappen voorwaarts te maken. Ga aan de slag met de oefeningen voor mijn nek, en ik zorg dat Netflix overeind blijft 
Morgen komt lieve Hester mij thuis knippen. Want al mn haar valt uit. Bij elke hand of borstel die ik door mijn haar haal verlies ik hele plukken. Helaas ook een bijwerking van alle medicatie, het stilleggen van mijn immuunsysteem en het even niet werken van mijn lever.
Of het coupe Anouk wordt of toch nog een leuk modelletje dat zal ik jullie morgen laten weten. Maar haar groeit, dus ik heb er geen problemen mee.
Liefs