Mijn maandag dip komt vroeg deze keer. Het is pas zondag.. Who cares!
Maar ik merk dat ik het steeds moeilijker ga vinden om positief te blijven omdat er elke keer wel weer een tegenslag komt. Het lijken kleine, die elke keer snel weer onder controle zijn. En dat is ook wel zo. Maar voor mij zijn het wel tegenslagen die mij stoppen van grote vooruitgang. En daardoor lig ik nu al wel bijna 6 weken op bed..
Het is een beetje als monopoly spelen en steeds in de gevangenis belanden terwijl de rest de kalverstraat en de coolsingel voor je neus wegkopen..
Veel verbetering zit er gewoon niet in. Wel kleine stapjes. Maar geen grote sprongen. En mijn geduld raakt gewoon op..
Ik had ook graag naar de Kreadoe beurs in Utrecht gegaan. Of op buitenrit met Auk. Of uit eten. Of simpel zelf de hond uitlaten. Maar ik moet nog steeds nadenken over wanneer ik ga douchen…
Tot nu toe heb ik elke week wel iets gekregen. Wat zelfs de artsen pech noemen. Nou dat doen ze niet snel. En ik merk aan mezelf dat ik nu denk; nou ik spreek niks meer af, wordt waarschijnlijk toch weer ziek.
Nou is dat een depressieve gedachte die niet echt bij me past. Maar ik merk wel dat die gedachte steeds vaker opkomen, nu het allemaal zo lang gaat duren.
Het wordt steeds lastiger om lichtpuntjes te zien als de kleine vooruitgang die er is steeds weer afgebroken wordt door een allergie, koorts, buikgriep, ontsteking, etc.
Nu is eind november ineens niet zo ver weg meer. Want de kans is reëel aanwezig (na de uitslag van de scan eergister) dat ik dan toch chemo krijg. Alleen nu denk ik. Daar word ik waarschijnlijk dan ook weer ziek van. Zeker de eerste.
Dus ik zou het zo fijn vinden als ik voor die tijd weer een beetje normaal kan leven, zonder na te denken wanneer ik ga douchen en of ik zelf m’n eten kan koken. Lekker elke dag even een wandeling met de hond maken, en mijn eigen paard weer een keer poetsen….
Maargoed. Weer genoeg geklaagd voor de rest van de week. Duim maar een beetje met me mee dat dit voorlopig even de laatste tegenslag was en dat ik nu snel opknap. Zodat ik eindelijk weer een beetje uit de voeten kan! Want momenteel staat het huilen me vaker nader dan het lachen…
Jullie zullen onderhand wel denken dat ik ook lijdt aan manische depressies. Jantje huilt, Jantje lacht. Maar dit is hoe het is… En hier moet ik het mee doen!
Episode 143 uit mijn leven als kankerpatiënt.
