10 Oktober 2021 – ‘Bucketlist’

Nou, misschien wordt het wel een vast ritueel, mijn verhaaltje in de ochtend. Het is niet dat ik iets zit te bedenken, maar waar ik sommige dagen niks verwacht te kunnen schrijven, rolt er dan toch weer een verhaal uit mn mouw wat ik graag met jullie deel. Omdat het er ook bij hoort.. Zo dus ook van gister, mijn ‘rustige zaterdag’

Waar ik gisterochtend dus nog echt heel blij was, sloeg smiddags de vermoeidheid toe. Maar als ik iets ‘gepland’ heb, lees; soep maken, was draaien, eten koken enzo, dan MOET dat natuurlijk ook gebeuren. Ook al ben je moe en kan het ook morgen gedaan worden…

Eigenwijs zijn… als dat toch eens zeer deed, dan had ik echt veel pijn

Nou, dat dus gezegd hebbende… Ik kreeg smiddags dus een soort nationale instorting. Met bijbehorende keiharde huil en schreeuwbui tegen Eli. Ik had namelijk een lichtelijke paniekaanval die mij vaker besluipt als ik moe ben. Vals ding!

Ik lig dan heel moe in bed. Te denken. En dan kruipt dat stemmetje in je hoofd. Met de vraag; Wat als….

Wat als……. ik na November echt geen behandeling meer krijg en dan dus misschien wel echt snel dood ben…….. Fluisterde dat stemmetje…

Nou uit; Wat als…. Daar is nog weinig goeds uit voortgekomen, dus ook vandaag niet helaas… Want je gaat dan echt over het meest negatieve beeld nadenken, wat heel eerliijk ook gewoon wel een reeële optie is en niet alleen een verre te verwaarlozen angst. Daardoor ervaar je ineens een soort tijdsdruk, en dan wil je ineens alles NU nog gedaan hebben!!

Nou vind ik eind van het jaar, wat mijn prognose zou zijn zonder behandeling erg kortdag, en dat verwacht ik zelf ook niet, aangezien ik toch wel wat behandeling heb gehad, en nu de alternatieve therapie doe. Maar erg reëel dat het nog ver van mn bed show is, vele jaren duurt, of dat ik daadwerkelijk een medisch wonder wordt is het ook niet. We staan tenslotte een soort van 98-0 achter op de vijand Dus die gedachte maken je op dat moment ook verre van rustig..

Nou, goed. Hoe het dus ging in mijn hoofd. De gedachte als het dus zo is, dat ik echt nog kort te leven zou hebben lieten mij denken over wat ik nou echt heel graag nog wil.

Dat zijn 3 dingen die ik echt 100% graag wil voor ik dood zou gaan;

– Ons nieuwe huis helemaal afmaken

– Een veulentje fokken met Aukje

– Trouwen met Eli in mooie jurk met groot feest met veel vrienden en familie

Nou, die dingen kosten veel geld. En allemaal is dus nu op korte termijn niet haalbaar. Net als voor ieder anders normaal mens… Want ja, we hebben geen geld als water

Maar, omdat ik ziek ben, vond ik mezelf dus echt zó zielig gister. En vond ik dat ik WEL recht heb om dat nog te kunnen doen. Dus ik dacht, ik maak een crowdfunding aan. Er zijn mensen die voor minder een crowdfunding opzetten tenslotte.

Ja mensen, ook ik heb wel eens een vreselijke brainwave Zal wel door de pillen komen

Ik schreef een verhaal, en deelde dat via de app met Eli, die beneden op de bank nietsvermoedend een film ligt te kijken.

Die komt vervolgens naar boven gelopen, met de vraag; ‘Wat haal jij je nou ineens allemaal in je hoofd? We gaan niet om geld bedelen hoor, dan zit iedereen me aan te kijken als ik een biertje drink. We hebben zelf nog genoeg geld om heel veel te doen. En sommige dingen moeten we dan gewoon even schrappen’…

Opzich een hele normale vraag en redenatie toch? Op een goeie dag Maar die goede dag was zonder zijn medeweten al omgeslagen in de dag des oordeels

En laat dus net dat woordje ‘schrappen’ dan ook helemaal verkeerd vallen. Want ik moet voor mn gevoel al zoveel schrappen nu ik toch waarschijnlijk geen 84 ga worden. En ja hoor, %[|6&+%€&+

De eruptie!!

Ik zei vorige keer al dat de uitbarsting op La Palma er niks bij was. Nou, werkelijk… Het was gewoon echt heel zielig voor Eli

Die heb ik naar beneden gestuurd. Hard schreeuwend dat die op moest rotten, z’n bek moest houden en echt van alles heb ik naar z’n hoofd heb geslingerd…

Hij dus goed als ie is maar naar beneden

Om na 3 minuten weer naar boven te kunnen komen omdat ik huilend en smekend mn excuses aan wilde bieden

Tja, hoort er gewoon bij zullen we maar zeggen….

Gelukkig heeft ie t me vergeven hoor Alweer… En hebben we het er daarna even rustig over gehad, zonder schreeuwen en huilen. Praat een stuk makkelijker hoor! Echt een aanrader mocht je t nog nooit gedaan hebben…

We gaan uiteraard gewoon stap voor stap proberen die 3 dingen sowieso te realiseren. En hij is sowieso al heel trots op me hoe ik het allemaal doe tot nu toe en ik zelf eigenlijk ook wel!

Voor het huis is gelukkig al heel veel geregeld. Dat moet alleen tegen die tijd nog even in banen geleid worden. 6 december krijgen we de sleutel Alle klusjesmannen zijn al ingepland en geregeld.

Aukje kan pas vanaf februari/maart gekeken worden of we kunnen dekken.

En trouwen nouja, dat wil ik erg graag, maar alleen als ik er nog normaal uitzie. Ik hoef geen kastelen, koetsen en gekke dingen. Een simpele tent in een weiland met een tap, een leuke dj, een mooie jurk, mooie foto’s, en veel liefde en gezelligheid! Dan is het voor mij 1000% geslaagd! Moet dus ook haalbaar zijn

Dus nu de rust weer terug is pakken we de positieve draad weer op.. Het zonnetje schijnt al weer even Ik ga momenteel nog niemand geld aftroggelen Dus jullie kunnen rustig slapen vannacht!

En hopelijk kan ik achteraf lachend terugkijken op OOK deze dagen.. Die zeker belangrijk een onderdeel zijn van een groot proces. Een proces dat ik hopelijk nog steeds winnend mag afsluiten als medisch wonder

Ik wilde jullie toch ook een inkijkje geven in deze kant van het ziek zijn. Want hoe positief ik ook ben, en kan schrijven, ook bij mij steekt het duiveltje de kop wel eens op…

De spaghetti s’avonds was trouwens wel erg goed gelukt zittend aan het fornuis gaat het prima. Staan, lopen en bukken kosten me nog veel moeite. Dus als ik dat doseer gaat het over het algemeen goed vooruit. Vanuit hier uitbouwen naar meer kracht en energie